Uniwersalizm Kultury Europejskiej w Średniowieczu

Średniowieczny uniwersalizm Średniowiecze to epoka trwająca od upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego, czyli od roku 476, do roku 1492 - nastąpiło wtedy odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba. Był to czas, w którym ukształtowały się cechy charakterystyczne dla całej późniejszej kultury europejskiej. Uniwersalizm średniowieczny przejawiał się w istnieniu wspólnoty połączonej ta samą władzą, religią, kulturą i mentalnością. Średniowieczna Europa znajdowała się pod rządami papiesko - cesarskimi. Ideą łączącą wszystkie państwa była religia chrześcijańska. Jej podporządkowane były pozostałe sfery życia - kultura, sztuka, filozofia, nauka. Ówcześni Europejczycy patrzyli na otaczający ich świat przez pryzmat wiary. W centrum ich zainteresowań były sprawy duchowe. Życie doczesne uważano za sprawdzian cnoty nękanego pokusami Szatana człowieka. W zależności od tego, czy dał zwieść się złemu duchowi, otrzymywał po śmierci karę lub nagrodę. Strach przed pokusami związanymi z przyjemnościami życia doczesnego spowodował wykształcenie się modelu świętego - ascety, bardzo popularnego wzorca w średniowiecznej literaturze. Asceta to człowiek, który umartwiał swoje ciało, gdyż wierzył, że to pomoże mu doskonalić duszę. Znosił cierpienia i pogardę, aby Bóg wynagrodził mu jego poświęcenie szczęściem wiecznym w niebie. Innym popularnym w średniowieczu wzorcem osobowym był doskonały rycerz. Musiał być on odważny, honorowy i gotowy poświęcić swoje życie w obronie wiary i ojczyzny. Bardzo istotnym czynnikiem, decydującym o jednolitości kultury europejskiej, był wspólny język urzędowy, liturgiczny i naukowy - łacina. W sztuce dominowała problematyka religijna. W architekturze przeważało budownictwo sakralne. Na bazie uniwersalnej kultury średniowiecznej wykształciły się w późniejszych epokach zjawiska charakterystyczne dla poszczególnych narodów. Tradycję jednak mamy wspólną - łacińskojęzyczne, chrześcijańskie średniowiecze.