charakterystyka teatru starożytnej Grecji i teatru Elżbietańskiego.

Teatr starożytnej Grecji: Geneza: Powstał z publicznych obrzędów kultowych ku czci Dionizosa w VI w.p.n.e. Z chóru uczestniczącego w obrzędach wyodrębnili się aktorzy (wyłącznie mężczyźni). Występowali oni w maskach oddających charakter granej postaci. Z czasem wykrystalizowały się formy dramaturgiczne i ukształtowała się klasyczna budowa teatralna. Stopniowo widowiska traciły charakter kultowy, zachowując cechy uroczystości ludowej. Repertuar: Przyjmuje się, że bezpośrednim źródłem dramatu była liryka chóralna, zwłaszcza dytyramby, w których stopniowe przekształcenia doprowadziły do w VIw.p.n.e. do krystalizacji formy dramatycznej. W ten sposób powstał dramat satyrowy (z satyrami w chórze) i tragedia.Z czasem ukształtowały się podstawowe gatunki dramatu: tragedia ( Ajschylos, Sofokles, Eurypides) i komedia (Arystoteles, Meander). Widowiska teatralne poruszały tematykę religijną i polityczną, a z czasem też obyczajową. Istotną rolę odgrywał w nich nie tylko aspekt rozrywkowy, ale również dydaktyczny. Teatr elżbietański powstał 1576roku. Na początku swojego istnienia miało jedynie pełnić funkcję wystawiania róznego rodzaju predstawień, co jednak z czasem rozpoczęto wystawianie sztuk. Teatr ten początkowo był wystawiany na dworze dlatego w późniejszym czasie aktorzy przenieśli się do budynków. Scena była dookoła otoczona trubunami, dlatego artyści często wchodzili w interakcję z widzami. Wystrój, scenografia teatru elżbietańskiego była bardzo uboga, skromna. były to jedynie jakieś plakaty. Ale kreacje aktorów i ch ubiór odznaczał się szerokim przepychem, posiadali bardzo bogate stroje. Artyści występujący dbali szczególnie o swoją wymowę. Kobiece role, podobnie jak w teatrze greckim odgrywali młodzi mężczyźni.