Jak była postrzegana kobieta przez romantyków? Odwołaj się do przykładów literackich i kulturowych .

Romantyzm tworzy obraz kobiet jako idealnego piękna, istoty wielbionej niczym bóstwo, o niezwykłej wrażliwości uczuć i łagodności. Szczególnie ceniony w romantyzmie był tzw. pierwiastek kobiecy, tak różny od męskiego, ściśle połączony z duchowością, zmysłowością i takim tez rodzajem postrzegania świata. Uwielbione przez artystów wszelkich dziedzin , niemal nieziemskie, niematerialne, były natchnieniem, inspiracją ora tematem i wzorcem. Strój kobiecy miał być podkreśleniem jej eteryczności, delikatności i piękna, dlatego odziewano je w cienkie, jedwabiste tkaniny o pastelowych barwach. Nie można było nie ulec takim wdziękom, nie pokochać ich właścicielki. Ta szczególnie czysta istota, niemal niebiańska, cudowna i czasem nieuchwytna postrzegana była często metaforycznie jako kwiat białej barwy bądź anioł, posłaniec niebiański. Wizerunek niespełnionej miłości ukazywany na kartach romantycznych dzieł sprawiał, że ta do której z utęsknieniem wzdychano przybierała wszystkie cechy ideału. Jedyną rzeczą, która dotyczyła kobiety była miłość i tylko do tego uczucia odnoszono jej rolę. To jak przedstawiano niewiastę było materializacją namiętności mężczyzny, który postrzegał obiekt swych uczuć jako doskonałość i przy niej osiągał pełnię życia. Oczekiwanie i rozłąkę przepełniała tęsknota pomieszana z przywoływaniem słodyczy chwil spędzonych blisko siebie. Właśnie wspomnienie było najczęstszą formą w której przebywała ukochana, nierzadko jedyną. Taki też był jej obraz w wierszach- ulotny jak senne marzenie. Porównanie jej do anioła wyrażało przede wszystkim jej piękność, nie tylko fizyczną, ale zwłaszcza duchową, wewnętrzną. Ta uroda duszy nadaje kobiecie niesamowitą jaśniejącą postać, która ogarnia swym blaskiem innych ludzi, uwodzonych emanacją jej duchowej światłości. Jednak wyobrażenia nie zawsze dorównywały rzeczywistości. Ideał stworzony przez romantyków był niemal nieosiągalny, nie wystarczało tylko to, ze kobieta była piękna. Musiała być przecież według ich marzeń urokliwym duchem, o samych wzniosłych cechach- czy w tym wizerunku było miejsce dla prawdziwej kobiety, ze wszystkimi jej pragnieniami i troskami? Dlatego miłość tamtych czasów często zatrzymywała się na fazie wyidealizowanych wyobrażeń, romantyk nie umiał znaleźć realnego odbicia doskonałości, którą sobie wyobrażał. Pozostawał więc w kręgu swojego niespełnionego uczucia upajając się nim. Świętość miłości podkreślana by na każdym kroku. Nieszczęście nią spowodowane przynosiło rozpacz taką, jaka ogarnęła np. Wertera - źle ulokowane uczucia, rozłąka, obsesyjne marzenia prowadziły nierzadko do szaleństwa i prób samobójczych. Częste rozczarowania kobiecym wnętrzem, brakiem tych wszystkich cech duchowych prowadziły do lirycznych skarg. Niewiasta była tez często ujmowana w romantyzmie w aspekcie opiekunki, być może ze względu na jej macierzyńskie predyspozycje. Otaczała troską niczym anioł stróż. Często także w rzeczywistości nieliterackiej stawała się przewodniczką po wielkim świecie, wprowadzająca w świat kontaktów osobą, której można było powierzyć wszystkie sekrety i podzielić się z nią marzeniami. Zaklęcie kobiety w anielską postać było w epoce romantyzmu powszechną metodą w sztuce szeroko pojętej. Według panującej wówczas filozofii i widzenia świata kategoriami duchowymi, których nie dało się udowodnić, taka wizja kobiecej natury wpasowywała się idealnie do romantycznych założeń. Widziano w niej również wcielenie sztuki, zespalające sferę ducha i sferę ciała. Istniały odnoszące się do tego nazwy: anioł ziemski- anioł niebieski. Przy czym niebiańskość zarysowywała boskie predyspozycje kobiety. Jeśli była ona piękna fizycznie, był to znak świadczący o "urodzie" jej niewieściej duszy. Romantyczne postacie kobiece często nazywano w romantyzmie "Aniela", co miało symbolizować wszystkie elementy składowe duchowego piękna, takie , jak dobroć, delikatność usposobienia, czystość myśli. Jednak ówczesna epoka dostrzegała również złożoność niewieściej natury . Idealizacja jego cech prowadziła także do zarysowywania istotnych różnic w pojmowaniu ról kulturowych mężczyzn i kobiet. Płeć piękna, której od dziecka wmawiano słabość(miała być przecież niemal eteryczna) wychowywana była pod kloszem, aby stać się wzorem owego utęsknionego ideału. Z tej przyczyny poezja tworzyła jej obraz jako widok istoty w fazie powolnego wzrastania w czystości. Istniało również zdanie, że kobieta jest tylko sercem, i to w nim ukrywa swe tajemne myśli i emocje.