Dwa sposoby przedstawienia postaci dziecka.Porównaj fragmenty tekstów,biorąc pod uwagę kontekst historycznoliteracki

Dwa sposoby przedstawienia postaci dziecka. Porównaj dwa fragmenty tekstów, biorąc pod uwagę Kontekst historycznoliteracki. Motyw dziecka jest często poruszany w literaturze. W zależności od zamysłu autora, może on przybierać różnoraki charakter. Podobnie jest w przypadku dwóch niżej przytoczonych dzieł literackich, w których również pojawia się dziecko, jako Jeden z bohaterów. Zygmunt Krasiński w „Nie-Boskiej komedii” w nieco odmienny sposób przedstawił postać małego chłopca, Niż to zostało dokonane przez Stefana Żeromskiego w „Ludziach bezdomnych”, co postaram się udowodnić poniższymi argumentami. W pierwszym fragmencie, jakim jest „Nie-Boska Komedia” Czytelnik zapoznaje się z postacią małego chłopca - Orcia. Już od pierwszych linijek zaskakującym jest fakt, że nie jest to przykład przeciętnego dziecka w tym wieku. Jego Ojciec jest bardzo zaniepokojony faktem, że syn nie spędza czasu na zabawach, właściwym jego rówieśnikom, ale na rozmyślaniach, o czym świadczy fragment: „Co znaczą twoje błękitne oczy, pochylone, choć żywe, pełne wspomnień, choć ledwo kilka wiosen przeszło ci nad głową?”. Dla czytelnika jest to podobnie zaskakujące, ale jednocześnie jest to oznaka niezwykłej dojrzałości emocjonalnej chłopca, co może świadczyć o jego wysokim intelekcie, a nawet o geniuszu. W kolejnych zdaniach zauważamy, że chłopiec wypowiada się na Temat zmarłej matki, twierdzi, że utrzymuje z nią Kontakt metafizyczny. Jest to dla ojca kolejne zdziwienie, dla nas również, jednakże w innym kontekście. Należy tutaj wziąć pod uwagę fakt, iż Dramat Krasińskiego był pisany w epoce romantyzmu. Zamyślenie i Kontakt ze zmarłymi było oznaką nie tylko niezwykłej wrażliwości, ale również tego, że był prawdziwym, natchnionym poetą, jakim chciał być za wszelką cenę jego ojciec. Orcio był poetą błogosławionym, gdyż mimo, iż nie zaznał miłości w domu od strony ojca, potrafił kochać i być człowiekiem prawym, co jest dobrze przedstawione w ostatniej wypowiedzi chłopca w przytoczonym fragmencie, zaczynającej się słowami: „ Jak gdyby od tych dwóch modrzewi [...]”. Poetą nazywano człowieka, który między innymi jest łącznikiem między światem realnym, a krainą zmarłych, którym okazał się być Orcio. Odmiennym przykładem zachowania dziecka, jest postać dziesięcioletniego chłopca w przytoczonym fragmencie z powieści „Ludzie bezdomni”. Dyzio nie wykazuje żadnych podobieństw z wcześniej omawianym bohaterem. Jest nieposłuszny i ordynarny w stosunku do dorosłych. Całkowicie ignoruje upomnienia i prośby matki. Całe jego postępowanie wskazuje, że jest rozpieszczonym dzieckiem. Winy zapewne należy doszukiwać się w rodzicach. Występująca w tym fragmencie jego matka, jest bardzo zamożną osobą. Biorąc pod uwagę okres, w którym powstała powieść Stefana Żeromskiego, czyli Młoda Polska, należy się spodziewać, że dzieci z bogatych domów nie mają przykładu wyniesionego z domu. Rodzice nie poświęcają dziecku wystarczająco dużo czasu na jego wychowanie, gdyż kosztowałoby to ich duży wysiłek. Wolą pozostawić je samemu sobie z masą zabawek, jednocześnie na wszystko pozwalając, aby mieć tak zwany święty spokój. Mimo, że beztroska i swawola chłopca nie zasługują na pochwałę, ze względu na brak wychowania, to wskazują na normalne odruchy dziecka w tym wieku. Chłopiec nie martwi się o konsekwencje swoich czynów, bo nie jest ich świadomy, o czym świadczy chociażby Fakt wychylania się prze okno. Nie ma górnolotnych myśli, ani nie kontaktuje się z zaświatami. W obecnych czasach nazwalibyśmy go po prostu rozpieszczonym dzieckiem. Powyższe przykłady pokazują, jak różne mogą być przedstawienia postaci dziecka, w zależności od epoki i autora. Zygmunt Krasiński skupił się na bohaterze, jako symbolu poety romantycznego, co musiało być odzwierciedlone w postaci chłopca. W przypadku bohatera, zaprezentowanego przez Stefana Żeromskiego, Autor nie stara się przypisać dziecku jakiejś nadzwyczajnej roli. Chce raczej ukazać realia, z jakimi miał styczność główny Bohater i unaocznić tym samym ich absurd.